Brisbane; een rollercoaster

Het heeft even geduurd, maar na een hectische periode hier weer een nieuw reisverhaal. Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen:

Aangekomen in Brisbane kies ik voor mijn 3e hostel in deze stad. En omdat de afgelopen maanden duur zat zijn geweest, kies ik voor de bizarre, maar bestaande 50-persoonskamer. Het hostel is erg basic, en in de nachten ijzig koud, ik blijf hier uiteindelijk tien dagen. Ik ontmoet iemand uit Florida (USA) en ik show de stad. Na drie leuke dagen gaat het zoals zovaak in de backpackers wereld; we nemen weer afscheid. Overdag geniet ik van de zon en de omgeving, maar ik verblijf dagelijks ook uren in de openbare bibliotheek, zoekend naar een baan. Na vele sollicitatiebrieven en weinig respons hierop, begin ik me toch wat zorgen te maken. Wanneer ik de bieb weer eens verlaat, gaat mijn telefoon, een Australisch nummer. Het blijkt een boer te zijn van een farm op 12 uur rijden van Brisbane, het binnenland in, naar de 'outback'. Ik herinner me nog vaag een vacature van een week geleden, dit moet die animal farm zijn. Van twee meiden, een Nederlandse en een Belgische, hoorde ik goede verhalen over animal farms. Wanneer je 88 dagen op een willekeurige boerderij werkt, heb je ook de mogelijkheid je visum met eenmalig één jaar te verlengen. Ik kan daar drie dagen later al beginnen en kan het geld goed gebruiken. Zonder te lang na te denken ga ik akkoord en twee dagen later reis ik per bus en auto in 12 uur naar het droge en uitgestrekte binnenland van Australië. Nooit eerder zag ik zoveel kangoeroes, een kleintje rijden we met de auto zelfs per ongeluk aan. De omgeving met eindeloze zon is erg mooi. De rest helaas totaal niet. Ik zal niet in detail vertellen over mijn ervaringen vanaf dag één op die farm, maar de woorden die op zijn plaats zijn, zijn: kleineren, vernederen, uitbuiten, eenzaamheid, geen bereik en van 's ochtends donker tot 's avonds donker handmatig stallen bouwen en gevaarlijk werk. Het dichtstbijzijnde dorp ligt op 100 km. afstand en de 'buren' op 50 km. afstand. Wanneer ik nachten wakker wordt van de rugpijn en de wonden op mijn handen die vol zitten met cement, besluit ik dat ik dit niet wil en ga volhouden. De boer wil me in eerste instantie niet wegbrengen en ik plaats een bericht in een besloten groep van Nederlanders in Australië met de vraag of er toevallig iemand bij mij in de buurt is om me naar het dorp te brengen waar vandaan de bus naar Brown and gaat. Een NRC reporter ziet mijn oproep en komt met me in contact. Na vijf dagen krijg ik de boer zover om me weg te brengen en na een lange reis kom ik met tranen in mijn ogen terug aan in Brisbane. Een ervaring rijker (heb leren quat rijden, op een crossbrommer gereden en de outback gezien), maar toch vooral een illusie armer. De jonge Australische correspondent van het NRC schrijft me dat hij vanuit Melbourne naar mij komt vliegen om een artikel te schrijven over mijn ervaringen, voor degenen die dit hebben gemist, in de volgende link het stuk: https://www.nrc.nl/nieuws/2018/08/19/australische-boer-vernedert-backpackers-als-office-boy-loek-a1613538

Terug in de stad waar ik me thuis voel, besluit ik niet meer op zoek te gaan naar boerderijwerk. Al snel vind ik een baan als 'fundraiser', oftewel deur tot deur iets proberen te verkopen. Als dit je goed afgaat, kun je hier goed mee verdienen, maar als dit niet het geval is, verdien je weinig of zelfs niet, betaald krijg op commissie. Ik kijk verder en vind een derde baantje; het laden en lossen van dozen in containers. Zonder het te vertellen, blijkt het om dozen bevroren beef te gaan á 30 kilo per stuk die tot 2,5 meter moeten worden opgestapeld. Ik besluit voor mezelf dat ik hiervoor niet naar Australië ben gekomen en vertel mijn baas dat ik dit niet dag in, dag uit volhoud. Hij begrijpt dit en heeft de week erop een baan voor me als orderpicker in een magazijn. Met ietwat wantrouwen ga ik akkoord en het blijkt zowaar een prima baantje met vriendelijke collega's! Een volle week werk ik hier, in totaal exact 40 uur,en 3 uur per dag reizen. Ik doe hard mijn best en werk zo snel mogelijk, bij toeval hoor ik mijn collega tegen de baas zeggen dat ik het snelst werk van de backpackers in het magazijn. Aankomende week sta ik opnieuw een week ingeroosterd en hopelijk kan ik mijn strepen verdienen en hier langere tijd fulltime werken. 

In mijn vrije tijd ontdek ik nog steeds nieuwe dingen in deze stad met twee miljoen inwoners. Zo ga Ik per bus naar 'Eat Street', een soort markthal met eetkraampjes van over heel de wereld. Koreaans en Braziliaans eet ik hier, heerlijk. Ik besluit op zoek te gaan naar een betaalbaar appartement in het centrum. Via via kan ik een prachtig appartement bezichtigen dat onwaarschijnlijk gaaf en luxe is. Centraal gelegen, naast het station, uitkijkend op een park en rainforrest, groot, met jacuzzi, binnen-, en buitenzwembad, fitnessruimte en sauna. Na een korte inspectie en vragen die zijn beantwoord zeg ik volmondig 'JA', en over exact een week woon ik daar. Samen met een Chinese, een Japanner, een Braziliaanse, een Venezolaanse en een Mexicaan deel ik het appartement. Ik verblijf nog een week in mijn inmiddels 4e hostel van deze stad, nog een week de keuken en badkamer delen met zo'n honderd anderen, en de kakkerlakjes die je dagelijks gezelschap houden. Nog een week een slecht bed en herrie, nog maar een week tot de rust, ontspanning en comfort! Ik merk dat ik hier energie van krijg, net als van mijn werk, het geeft me voldoening weer lekker bezig te zijn en de bankrekening aangevuld te zien worden na lange tijd. 

Vorig weekend ben ik naar de Australian Dart Masters geweest, waar de beste spelers van over de hele wereld samen kwamen voor een toernooi. Waar je in Europa moeizaam en duur aan kaarten kunt komen, waren ze hier zo te verkrijgen. Ondanks dat ik daar alleen was, werd ik al snel omringt door 'Ozzies' die het gaaf vonden dat ik, net als Van Barneveld en Van Gerwen, uit Nederland kom. En beide toppers wonnen ook nog eens :-) De dag erop heb ik afgesproken om met twee Braziliaansen en een Australiër om naar de botanische tuinen te gaan, er is daar een markt met een kraampje waar ze Nederlands eten verkopen (broodje rookworst, snert, frikandellen, kroketten, kaassoufflés, wafels én poffertjes). Ze maken kennis met deze Nederlandse lekkernijen en ik word uitgenodigd om ' avonds Italiaans te komen eten bij de Australische local in zijn mega appartement. Met zijn vieren hebben we een hoop lol en de rode wijn smaakt goed met de gnocchi. Na het eten worden we ieder door hem afgezet in zijn Maserati, weer een compleet andere wereld. Het ene moment loop ik in oude kleren met een cowboyhoed stof te happen, even later loop ik in 'business attire' in een kantoorpand voor de sales baan, weer wat dagen later loop ik in een geel hesje in een magazijn en nu zit ik in m'n backpackers look van het luxe leven te genieten. Het klinkt als mijn leven, nooit saai haha. Terwijl ik muziek luister en dit blog schrijf, besluit ik dit weekend eens een keer niet teveel te plannen. Maar even uit te rusten om maandag weer aan de slag te gaan. De foto's worden ook weer geplaatst!